ωραιοστόλιστος

-η, -ο, Ν

ωραία στολισμένος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ωραίος + στολιστός (< στολίζω). Η λ. μαρτυρείται από το 1761 στον Ιωσ. Μοισιόδακα].